Vriendengroep

Als ik vakantiefoto’s van mijn moeder bekijk, zie ik vaak niet wie zij is en wie haar vriendin. Zoveel lijken die twee op elkaar. Zelf zien ze het trouwens ook vaak alleen als ze naar de kleren kijken (‘O, dat is mijn bloesje, dan sta ik links’).

Mensen die lang bij elkaar zijn, gaan op elkaar lijken. Niet alleen omdat ze dezelfde kleren en dezelfde fiets met dezelfde fietstassen hebben, maar ook qua figuur en kapsel. Op YouTube circuleren grappige foto’s van mensen die op hun hond lijken. Wetenschappelijk bewezen trouwens. Logisch; je kiest een partner of hond die bij je past.

En ook in vriendengroepen zie je dit. Mijn man heeft een vriendengroep van jongetjes die soms al in de zandbak met elkaar speelden en later samen naar het café gingen. Gebaseerd op gemeenschappelijke interesses dus. Verder hebben de mannen zich heel verschillend ontwikkeld. Als ze elkaar nu zouden ontmoeten, zou dat waarschijnlijk geen vriendschap voor het leven opleveren.

De jongens hebben altijd contact gehouden en hebben, na de zandbak en de disco, nieuwe interesses ontwikkeld. Ook in de tijd dat de eerste vriendinnetjes erbij kwamen, zijn ze elkaar blijven zien. Dat had een kantelpunt kunnen zijn. Want die vrouwen verschillen nogal. Bovendien hebben ze wel hun man uitgezocht maar niet zijn vrienden. De mannen bleven elkaar ontmoeten op de jaarlijkse Monopoly-avond of voor een andere belangrijke gebeurtenis. Soms gingen de vrouwen mee, soms niet.

Wilt u de hele colmn van Hennie Wibbelink lezen? Klik hier en word abonnee.